Sen remitente

“Querido Luis:

Ben sabes que todo isto é un formalismo. Vai tempo que non nos dicimos cousas bonitas, nin sequera cordiais. Ti non es o meu querido. Que queres que che diga? Xa non te quero.

O móbil leva apagado máis dunha semana, pero iso xa o sabes e non deixas de chamar a Laura nin a Mamá. É curioso como as persoas cambian de parecer segundo as circunstancias: hai pouco non querías nin ter diante a esas putas. Lémbraste? Non sabes o complicado que é cambiar de número cando non es titular da liña. Marchar. Fuxir. Liscar da casa cando non podes cancelar o contrato porque non o asinaches ti.

Fixéchesme unha gaiola coas túas palabras. Literalmente.

A semana pasada estiven con outro rapaz. Encantaríame dicir que fode mellor ca ti, que falamos durante horas e esquecín que existes. Pero non. Deixáchesme hipnotizada, aparvada, anulada. Non son máis ca un saco de ósos e arrepíos, a moza dos teus soños, unha face que non reflicte o espello.

Ogallá nunca apareceras.

Xa non sei se escribir en presente ou en pasado, Luis, o certo é que xa non sei se volverei falar contigo algunha vez. Procura a miña voz na túa memoria porque acabo de decidir que non a vas escoitar máis.

Estaraste volvendo tolo porque a carta non leva remitente.

Eu mesma a metín na caixa do TEU correo e chamei á TÚA porta. Xa non é NOSA, é só túa.

Luis, isto é complicado, pero preciso que desta volta saia ben.

Enténdeo:
XA NON TE QUERO.”

Atoparon a carta engurrada despois do sangue, as sereas, a policía, as présas e os berros dende as ventás. Despois da autopsia.

Nos xornais tolearon cos titulares. Como chamalo?
Violencia de xénero?
Violencia doméstica?
Violencia machista?

A rúa estaba chea de xente, pero ninguén fixo nada.

 

Sen remitente by Nuria Vil is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-CompartirIgual 4.0 Internacional License.